Paul Jansen, de huidige hoofdredacteur van De Telegraaf, blijkt een slappeling van de bovenste plank te zijn. De belangen van een van zijn grote adverteerders prevaleren duidelijk boven die van zijn lezers, namelijk het verzorgen van juiste redactionele inhoud. De Staatsloterij, de afgelopen jaren goed voor enkele miljoenen aan advertentie-inkomsten, wordt niet alleen door hem naar de mond gepraat, ook Telegraaf-journalisten als Bart Mos laat hij gewoon hun gang gaan met hun verzinsels. Meest schrijnende voorbeeld is de al jarenlang durende vete, inmiddels op persoonlijk vlak aanbeland, van Mos tegen Ferdy Roet, oprichter van Loterijverlies.

Het begon al in 2008 bij de oprichting van Loterijverlies in 2008 toen journalist Bart Mos de aanklacht tegen de Staatsloterij een onzinclaim noemde. Oprichter Ferdy Roet, nota bene afgestudeerd op de juridische merites van kansspelen, had ontdekt dat de Staatsloterij jarenlang prijzen trok uit niet-verkochte loten en dat nooit heeft vermeld. Roet richt Loterijverlies op en al gauw heeft hij zo’n 20.000 deelnemers. Dat aantal groeit tot uiteindelijk zo’n 195.000 nadat hij bij de rechtbank, het gerechtshof en bij de Hoge Raad telkens in het gelijk wordt gesteld. En de Staatsloterij veroordeeld wordt alle schade te vergoeden.

Vanuit grote frustratie van Bart Mos start hij zijn tirade tegen Loterijverlies en diens oprichter Ferdy Roet. Zo ‘ontdekt’ Mos dat Roet in een Lamborghini ‘van een Chinese mensenhandelaar’ reed, die Roet overigens te goeder trouw bij Domeinen had gekocht. Mos rectificeert niet, sterker nog, tot op de dag van vandaag komt de gele Lamborghini in artikelen van Mos binnenrijden.

Met de verhuizing van Loterijverlies naar het Kanaaleiland Guernsey heeft Mos volgens hem goud in handen. Daar moet, denkt hij, een verhaal van fraude en verrijking achter zitten. Volkomen legale overeenkomsten worden door Mos het wegsluizen van geld genoemd. Zonder ook maar iets te kunnen bewijzen, wat bij legale overeenkomsten ook lastig is.

Daarnaast schroomt Mos niet om ex-medewerkers van Loterijverlies te benaderen, tot zelfs op het voormalige kantoor van Loterijverlies in Heerhugowaard. De medewerkers voelen zich geïntimideerd, zeker als Mos roept als ‘wat kan je vertellen over die oplichter’, en houden hun mond. Ook stuurt hij hen e-mails met de eis voor een bepaalde tijd te reageren op zijn stelling, omdat deze anders in De Telegraaf wordt gezet. En de foutieve stelling van Mos is de volgende dag uiteraard breeduit te lezen.

Over de Staatsloterij wordt in De Telegraaf alleen maar lovend geschreven en is het Loterijverlies die al het kwaad berokkent. Op die manier proberen Jansen en Mos de Staatsloterij in de kaart te spelen, zodat die er uiteindelijk met een luizenfooi aan de bedrogen deelnemers vanaf kan komen. Maar volgens het arrest van de Hoge Raad moet de Staatsloterij eenvoudigweg de schade van de aankoop van de Staatsloten vergoeden. Dat staat gewoon zwart op wit, maar is door De Telegraaf ‘toevallig’ nog nooit gelezen.

Sjuul Paradijs, de vorige hoofdredacteur heeft het ook allemaal over z’n kant laten gaan, en heeft Mos nooit op al zijn verzinsels aangesproken. Het is volstrekt onbegrijpelijk dat Harry de Wit, directeur TMG (Telegraaf Media Groep) Landelijke Media, nog niet ingegrepen heeft en Jansen en Mos de wacht heeft aangezegd voor hun journalistieke wanprestaties. Tenzij ook zijn handen niet schoon zijn.